aferrarse a un cravo...
No branco estremecemento
que depositaches nas pisadas
que encubrías co tempo
os poemas que embargabas na estancia.
Non percorro os camiños
que aducen os sinistros labirintos
que xerminan nas praderías
que evolucionan no atlas do mundo.
E bicado os silenzos
outorgados polos pasos
estruturados por paisaxes
que perden o viño na sobremesa.
Naide chora as amarguras
que no teu tempo choraches
por unha flor que emerxe
da sabia que depositaches no meu cerebelo.
Non escuso o amor
da fraternidade amigábel
que realizou o rexurdimento
da verba verso para comer xamón con …..
Non esquezades que no bar
as oracións de cristo son blasfemias
impostas por xente que co poder na man
negaban a felicidade do POBO con retoricas…
a ignorancia non fai o camiño
o camiño faino a utopía de cada un/a.
