frores do xardín......
nun xardín naceu fai tempo
unha flor, que perante tempo
descubriunos a razón da vida
dunha nai que soñaba, !algún día……!.
o xardín xa frorece marcando goles
a brancura da neve, que a tiñan
secostrada, os delirios de grandeza,
das mentiras, e dos roubos que facían.
xa non sentimos a envexa,
xa non sentimos o dor que crucificaba,
xa miramos o presente – futuro,
xa esquecimos o pasado “infernal”.
onde o “amor” cubre as capas
da ledicia, que enfreaban os pensamentos,
paralizando a beleza, que sentiamos
cando crece iso que tod@s sabiamos.
bailamos e danzamos entre o gran
truco final de love of lesbian, coma
síndrome da ledicia, recolle os e as músic@s,
expresando en distintas formas o “amor”.
dicían uns/as poetas, que non se soña só
na almofada, senón que día a día tamén
as forzas se unen , e non se apagan, senón
que rexorden historias nunca cridas……
