instruír pra vivir.....

as pálpebras ábrense na luz

da mañá, despexarse da

noite dos soños, pide un

almorzo, que faga levar a mañá.

o serán rende o que producimos

mentres o sol, non lle da paso a lúa

pra que a poesía volva entrar

na fantasía  da miradas dos soños.

son moitos os silenzos

que existen, uns sepárante,

outros adíante, outros sofren, e os

bispados  aproveitar a ocasión, pra mandar.

a amizade soporta todo tipo

de crenzas, porén o que non soporta

son doutrinas que impoñen o adoutrinamento

que se non os ves, apacéntante coma o gando.

ledicia…..chegaches sen pasarte polas estacións

da morriña, dun mundo que escoita a vosa

maneira de loitar…..

pra que o presente- futuro sexa o “amor” do mañá…..